Προσπαθώντας κάποιος να ιεραρχήσει τα σημερινά κοινωνικά προβλήματα ως προς την σημασία που τα δίνουμε, θα έβγαζε το συμπέρασμα ότι το θέμα των εκτρώσεων το έχουμε πολύ χαμηλά σε εκτίμηση, σαν να το έχουμε ξεχάσει ή απλά να εθελοτυφλούμε. Δεν ξέρουμε αν εμείς το ξεχάσαμε ως πρόβλημα, πάντως αυτό σίγουρα δεν μας «ξέχασε»…
Τα τελευταία στοιχεία και εκτιμήσεις για τον αριθμό των εκτρώσεων στην Ελλάδα μιλούν για γιγάντωση του προβλήματος, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης. Γίνεται λόγος για πάνω από 300.000 αμβλώσεις κάθε χρόνο στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια σιωπηλή και κρυφή εθνική γενοκτονία.
Μεταφέρουμε μια πραγματική και συνάμα συγκινητική ιστορία, όπως τη καταγράφει το περιοδικό «Ελληνορθόδοξη Πολύτεκνη Οικογένεια» για ένα όνειρο ενός γιού 20ετούς για έκτρωση «αδελφού» του μετά από αυτόν… πριν 17 χρόνια.
«Μητέρα, απόψε είδα ένα όνειρο και δεν φεύγει από το μυαλό μου. Ήμουν στο σπίτι και μπήκε ένας νεαρός, 2-3 χρόνια μικρότερος μου και μου είπε: Είμαστε αδέλφια. Αλλ’ εμένα η μητέρα μας δεν με άφησε να είμαι μαζί σου σήμερα. Δεν με άφησε να παίξω ποτέ μαζί σας, να γελάσω και να κλάψω. Τότε εγώ του απάντησα ότι δεν έχω αδελφό. Μόνο μια αδελφή δύο χρόνια μεγαλύτερη. Αυτός όμως επέμενε και μου είπε να σε ρωτήσω τι έκανες κάποιο πρωινό του Μαρτίου και να σου πω ότι, όπως μεγαλώσαμε εμείς, θα μεγάλωνε κι αυτός».
Η μητέρα, όταν άκουσε αυτά, λιποθύμησε! Και όταν συνήλθε, ομολόγησε στα παιδιά της τι είχε κάνει εκείνο το πρωινό… Ότι δηλαδή , όταν έμεινε έγκυος στο τρίτο τους παιδί, το συζήτησαν με τον άνδρα της, την αδελφή της και μια φίλη και αποφάσισαν να μη γεννηθεί το παιδί αυτό.
Ο Πνευματικός βέβαια, πάντα υπάρχει στο ναό και περιμένει τη μετανιωμένη μητέρα.
Η Πολιτεία πάλι ενεργεί σαν να έχει λύσει το θέμα αυτό με το νόμο του 1986, που έκανε ελεύθερη και νόμιμη την πραγματοποίηση της άμβλωσης μέχρι και την δωδέκατη εβδομάδα κύησης. Αδιαφορεί επίσης για την υπογεννητικότητα. Εμείς ως κοινωνία δείχνουμε πάλι να αδιαφορούμε, λες και το θέμα αυτό δεν αφορά άμεσα ένα σημαντικό μέρος του κοινωνικού συνόλου.
Επίσης, ως Εκκλησία, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δείχνουμε πάλι μια υποτίμηση στο πρόβλημα αυτό. Το θέμα είναι εθνικό, κοινωνικό, αλλά και βαθιά πνευματικό. Ο γέροντας Παΐσιος διηγήθηκε κάποτε ένα όραμα που είδε και πόσο πόνο ένιωσε, ακούγοντας στο όραμα αυτό τις σπαρακτικές φωνές των ψυχών που είχαν σκοτωθεί από τις εκτρώσεις. Έλεγε ο γέροντας ότι ακόμα και ο πιο σκληρός άνθρωπος, αν τις άκουγε, ήταν αδύνατο να μην συγκλονισθεί. Όλοι οι Γέροντες και Πατέρες της Ορθοδοξίας, μάς ξεκαθαρίζουν ότι η ψυχή δημιουργείται από τη στιγμή της σύλληψης. Μέσα στο πρώτο μήνα της κύησης διαφαίνεται ήδη το κεφαλάκι του εμβρύου.
Ρώτησαν κάποτε τον Σωκράτη πότε πρέπει οι γονείς να αρχίζουν την διαπαιδαγώγηση του παιδιού τους και ο Σωκράτης τους απάντησε από τη στιγμή της σύλληψης…
Επίσης, η χριστιανική θεώρηση της ζωής μάς λέει ότι ένα νέο παιδί που γεννιέται δεν ανήκει άμεσα στους γονείς του, αλλά πρόκειται για θησαυρό που ανήκει σε όλο τον κόσμο. Ο Θεός δίνει στον άνθρωπο το αυτεξούσιο και την ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης, όμως με την έκτρωση παραβιάζεται το αυτεξούσιο αυτό. Ουσιαστικά έχουμε μια παρέμβαση ανθρώπινη στο έργο της θείας οικονομίας και της πρόνοιας του Θεού.
Σίγουρα κάθε περίπτωση που οδηγείται σε έκτρωση, πρόκειται για μια δύσκολη και ξεχωριστή περίπτωση με πολλές και διαφορετικές παραμέτρους. Η πίστη μας όμως μάς διδάσκει ότι ο Χριστός μάς προτείνει το δύσκολο, σταυρικό και ανηφορικό δρόμο της ζωής και όχι τον εύκολο. Δύσκολα διλλήματα υπάρχουν στη ζωής μας. Όμως ποτέ αδιέξοδα. Η ελπίδα στο Θεό δίνει λύση ακόμα και στα πιο δύσκολα προβλήματα.
Ευτυχώς, που υπάρχουν και καλοί Πνευματικοί στις ενορίες, να συμβουλέψουν τις νέες και τις οικογένειες. Ευτυχώς, εκεί που απουσιάζει η Πολιτεία, υπάρχουν σύλλογοι και ομάδες, όπως ο Σύλλογος Προστασίας Αγέννητου Παιδιού, να βοηθήσουν ποικιλοτρόπως τις υποψήφιες μητέρες, που νομίζουν ότι δεν θα τα καταφέρουν να μεγαλώσουν ένα νέο παιδί.
Χ. Π. (Για το monastiria.gr)