Γιατί ο πόνος στη ζωή
Τόσο να μας πληγώνει;
Με την ποικίλη του μορφή
Όλους να μας ζυγώνει;

Οι άνθρωποι χωρίστηκαν
Σε δύο παρατάξεις:
Σε κείνους που οργίστηκαν
Κι έδειξαν αντιδράσεις,

Και σ’ όσους τον εδέχθησαν
Σαν μέσο σωτηρίας
Και σύντροφο τον γεύτηκαν
Της γήινης πορείας.

Αγάπης δείγμα του Θεού
Είναι ο κάθε πόνος,
Για να μας φέρει εις το νου
Τη γνώση του χειμώνος.

Και δάκρυα λυτρωτικά
Θα ρίξουμε στο χώμα
Θα κάνουμε τ’ αγιωτικά
Θ’ αγιάσουμε το στόμα.

Από τα βάθη της ψυχής
Τον πόνο σου εκφράζεις
Με μια φωνή της αντοχής
Προς το Θεό κραυγάζεις.

Στον πόνο νιώθεις πιο πολύ
Του λυτρωτή το χέρι
Και λησμονείς την προσβολή
Που σου ‘χουνε προσφέρει.

Μέσα στον πόνο δείχνεσαι
Άχυρο ή χρυσάφι
Ή νύφη του Χριστού γίνεσαι
Ή μένεις πια στο ράφι.

Ποίημα από την συλλογή «Ανέσπερο Φως» (Θεσ/κη 1978)